Mam 22 lata, od 8 miesięcy choruje na depresje leczę się Anafranilem 75 mg, 3 x 1 tabletka, oraz depakine chrono 2-1-1, biorę także afobam. Mimo zwiększania dawki czuję się coraz gorzej nie chce mi się żyć, boję się wychodzić z domu, najchętniej spędził bym całe życie zamknięty w mieszkaniu(ostatnio spędziłem 7 dni bez wychodzenia z domu). Boję się ostatnio ludzi- ich reakcji na moją osobę, czuję się złym człowiekiem, mam wrażenie że jestem śmieciem, który zapracował sobie na takie życie, jestem temu winny że że jestem chory ale nie potrafię się dźwignąć z tego wszystkiego. Mam wrażenie że wszyscy na mnie się patrzą i gardzą mną. Boję się ludzi bo wiem że mnie chcą wyśmiać i poniżyć. Nie mogę się porozumieć z rodziną ani z przyjaciółmi, boję się bo podejrzewają że cierpię na zaburzenia psychiczne, moim jedynym pocieszeniem jest oglądanie filmów z pogrzebami i słuchanie pogrzebowej muzyki, coraz częściej wyobrażam sobie swój własny pogrzeb i samobójstwo.
Najgorsze jest to że nie ma chyba odwrotu-czuje się tak jakbym opadał dno, wiem że tego nie da się odwrócić choć bardzo tego chce ale czuje że nawet najlepszy psychiatra i leki mi nie pomogą bo jestem nikim(w dodatku te leki są drogie). Nikt mnie nie rozumie każdy mówi ,,weź się w garść nie użalaj się nad sobą", widzę te miny tych ludzi jak patrzą na mnie gdy im opowiadam o problemach. Coraz częściej dostaje ataku furii- krzyczę, nie potrafię się opanować jestem przy tym przy mroczony, a potem ogarnia mnie osłabienie i senność-śpię nawet 8 godzin. Czasami myślę że to może nie depresja bo biorę bardzo silne leki więc one powinny mi pomóc, może po prostu jestem taki bezradny i do niczego.Nie wiem czemu lekarz mi przepisuje afobam -tak okropnie mnie przymula a na innych świetnie działa.
Proszę o pomoc