Rozmawiałam z panią psycholog o seksualnym zainteresowaniu mężczyznami, po 4 latach spotkań dopiero się odważyłam, ale się przy tym stresowałam, trzęsłam się jeszcze 2 godziny po wizycie i nie mogła w nocy zasnąć. Co mi jest? Dlaczego ten temat mnie przeraża, nie myślałam, że odkrywanie własnej seksualności będzie takie trudne.

Mam problemy z brakiem orgazmu podczas masturbacji po lekach psychotropowych. Powiedzieć o tym psychiatrze?
Jak się nie bać i nie wstydzić?
Wymyśliłam, że sobie apaszką twarz zasłonię, żebyśmy nawzajem z lekarzem nie widzieli swoich twarzy. Ja nie będę widziała twarzy lekarza, a on mojej. Czy to dobry pomysł? Często się stresuję, jak muszę patrzeć na rozmówcę. W czasie jakichś egzaminów, przy rozmowach kwalifikacyjnych, przy załatwianiu jakichś spraw urzędowych. Jak w codziennych sytuacjach mam lęki, to co zrobić rozmawiając na tak drażliwy temat?